نزديك 2 ماه از يكطرفه شدن خيابان وليعصر ميگذرد و گفته شده روي يكطرفه شدن اين طرح ماهها كار كارشناسي صورت گرفته است. آيا وقت آن نرسيده تا به سوالاتي كه كارشناسي بودن اين طرح را به چالش ميكشند پاسخي درخور داده شود؟
1.چرا خيابان ونك روز بعد از يكطرفه شدن خيابان وليعصر از غرب به شرق يكطرفه شد و فردايش دوباره از شرق به غرب يكطرفه شد؟
2.چرا چندبار وعده يكطرفه شدن خيابان جردن داده شد و چرا فقط قسمتي از اين خيابان آنهم يكي دو روز يكطرفه شد و از اجراي آن صرفنظر شد؟
3. جرا تا چندروز پس از اجراي طرح هنوز ايستگاههاي اتوبوس درطي مسير تعبيه نشده بود؟
4.چه راههاي جايگزيني براي مسير شمال به جنوب خودروهاي شخصي درنظر گرفته ايد؟ چه تاسيسات زيربنايي براي مسيرهاي جايگزين ساخته ايد؟
5.با حذف پاركهاي حاشيه اي در خيابانهاي وليعصر و گاندي، چه تمهيدي براي پارك خودروها درنظر گرفته شده است؟ مردمي كه مايلند آخر هفته خود را مثلا در پاركهاي ملت و ساعي سپري كنند؛ در چه مكاني ميتوانند خودروهاي خود را پارك نمايند؟
6.براي افرادي كه بدلايلي مايل يا قادر نيستند از اتوبوسهاي مملو از جمعيت استفاده كنند چه فكري كرده ايد؟
7. براي كسبه و ساكنان خيابان وليعصر كه از قربانيان اصلي اين طرح هستند؛ چه فراهم كرده ايد؟
8. آيا هدف شما از يكطرفه شدن خيابان وليعصر تشويق افراد يا اجبار افراد به استفاده از وسايل نقليه عمومي بود؟
9. آيا اجراي طرح همزمان با حوادث پس از انتخابات صرفا يك امر تصادفي بوده است؟
10. آيا زمان اجراي طرحها بصورت آزمون و خطا سپري نشده؟
كلام آخر اينكه در مورد رفع معضل ترافيك در تهران، بدون داشتن تخصص هم ميتوان فهميد كه راهكارهاي اساسي عبارتند از كاهش خودروها در سطح شهر و افزايش اتوبانها و تقاطعهاي غيرهمسطح و گذرگاههاي زيرزميني و هوايي. متاسفانه مديران ما به طرحهاي زودبازده و كم هزينه علاقه بيشتري دارند چون در دوره مديريتشان به نتيجه ميرسد درحاليكه كم هزينه ترين راه، لزوما بهترين راه نيست.
